غزلي از عطار

عشق را بی‌خویشتن باید شدن
نفس خود را راهزن باید شدن

بت بود در راه او هرچه آن نه اوست
در ره او بت‌شکن باید شدن

زلف جانان را شکن بیش از حد است
کافر یک یک شکن باید شدن

تو بدو نزدیک نزدیکی ولیک
دور دور از خویشتن باید شدن

در نگنجد ما و من در راه او
در رهش بی ما و من باید شدن

دوست چون هرگز نیاید در وطن
عاشقان را بی وطن باید شدن

در ره او بر امید وصل او
خاک راه تن به تن باید شدن

همچو لاله غرقه در خون جگر
زنده در زیر کفن باید شدن

در ره او چون دویی را راه نیست
با یکی در پیرهن باید شدن

پس چو عطار اندر آفاق جهان
پاکباز انجمن باید شدن

ياد خدا آرامبخش دلهاست

خداي خوب من
تو چه گسترده و بي صدا مي بخشي و
ما چه حسابگرانه تسبيح مي گوئيم.

زلال

فرقى نمي كند

گودال آب كوچكى باشى

يا درياى بيكران

زلال و پاک كه باشى

تصویر آسمان در توست

مناجات

بارالها:
برای همسایه ای که نان مرا ربود، نان
برای دوستی که قلب مرا شکست، مهربانی
برای آنکه روح مرا آزرد، بخشایش
و برای خویشتن خویش، آگاهی و عشق
از درگاهت آرزو دارم

نگاهي ديگر

در روايات است روزى عيسى عليه السلام با جمعى از حواريون به راهى مى گذشت، ناگاه گنهكارى تباه روزگار كه در آن زمان به فسق و فجور معروف و مشهور بود آنان را بديد، آتش حسرت در سينه‌اش افروخته شد، آب ندامت از ديده‌اش روان گشت، تيرگى روزگار و تاريكى حال خود را ديد، آه جگر سوز از دل پرخون بركشيد و با خود انديشيد كه هر چند در همه ى عمر قدمى به خير برنداشته ام و با اين آلودگى و ناپاكى قابليت همراهى با پاكان را ندارم ، اما چون اين گروه دوستان خدايند ، اگر به مرافقت و موافقت ايشان دو سه گامى بروم ضايع نخواهد بود ; پس خود را سگ اصحاب ساخت و به دنبال آن جوانمردان فرياد كنان مى رفت .

يكى از حواريون باز نگريست و آن شخص را كه به نابكارى و بدكارى شهره‌ى شهر و مشهور دهر بود ديد كه به دنبال ايشان مى‌آيد، گفت: يا روحَ اللّه ! اى جان پاك! اين مرده دل بى باك را كجا لياقت همراهى با ماست و بودن اين پليد ناپاك از پى ما در كدام مذهب رواست؟ او را از ما بران تا ما را دنبال نكند و از همراهى ما جدا شود كه مبادا شومى گناهانش دامن زندگى ما را بگيرد ! !

عيسى عليه السلام در انديشه شد تا به آن شخص چه گويد و چگونه عذر او را بخواهد ، كه ناگاه وحى الهى در رسيد : يا روحَ اللّه ! به دوست خودپسند و دچار پندار خود را بگوى تا كار از سر گيرد ، كه هر عمل خيرى تا امروز از او صادر شده به خاطر نظر حقارتى كه به آن مفلس انداخت از ديوان و دفتر عمل او محو كرديم و آن فاسق گناهكار را بشارت ده كه به آن حسرت و ندامت كه به پيشگاه ما پيش آورد ، مسير توفيق به روى او گشوديم و  راه هدايت را به حمايت او فرستاديم.

انسان

تو مخلوق خداي لامكاني
تو فرستاده عرش كبريايي
تو جهاني
تو چنان آب، رواني
ز همه قيد رهايي
تو زلالي
ز ازل تا به ابد،
تو لايزالي
تو بزرگي
تو عزيزي
تو همه عشق و اميدي
مملو از شادي و شوقي
....

قدر خود دان
كه همه نور و فروغي
نه كه ارزان بفروشي
دل خود به كورسويي